هفته ی بیست وچهارم دوستی من وخدا....

حالا که دنیا بهترین جا برای رشد کردن و بزرگ شدن است حالا که زندگی بهترین مسیر برای رسیدن به توست دلم می خواهد حواسم را جمع کنم و ببینم چه آدم هایی زودتر می رسند و چه آدم هایی راه را اشتباه می روند .گم می شوند و هیچ وقت نمی رسند .آدم های خوب آن ها که دوستشان داری حتما نشانه هایی دارند .من یکی از این نشانه ها را پیدا کردم.آنها دیگران را به خود ترجیح می دهند.حسود نیستند و همه چیز را فقط برای خودشان نمی خواهند...

این موضوع را در سوره ی حشر پیدا کردم.آیه ای خواندم درباره ی ویژگی های انصار بود. همان هایی که به مهاجران پناه دادند .راستی یادم رفت بگویم این انصار خیلی دوست داشتنی هستند...

((و کسانی که پیش از آمدن مهاجران در دیار خود بوده اندو ایمان آوردند آن هایی را که به سویشان مهاجرت کردند دوست می دارند و از آنچه مهاجران را داده می شود در دل احساس حسدنمی کنند و دیگران را بر خویش ترجیح می دهند و آنان که از بخل خویش در امان مانده باشند، رستگارانند))

خیلی سخت است.داشتن این همه خوبی با هم خیلی سخت است.برای اینکه آدم مثل آن ها بشود حتما باید خیلی زحمت بکشد و تو هم باید خیلی کمکش کنی .این طور نیست؟؟؟

اگر قول بدهم مواظب روحم باشم و برای بزرگ شدنم زحمت بکشم قول می دهی حسابی کمکم کنی؟

 
راستی دوست من....

ترجیح دادن دیگران بر خود یعنی چه؟چرا خدا می گوید از چیزهایی که دوست دارید به دیگران هم ببخشید؟

آیا تو هیچوقت این کار را کرده ای؟می توانی خاطره ات را بنویسی؟؟؟

 ---------------------------------

 منبع: کتاب نامه های خط خطی اثر عرفان نظر آهاری
یالطیف