هفته ی شانزدهم دوستی من وخدا....

 

خدایا تو همیشه گفته ای که بی نیازی.بی نیاز بی نیاز.اما همه کس و همه چیز به تو احتیاج دارند. و اگر یک لحظه فقط یک لحظه از مهربانیت دست بکشی دنیا تمام می شود اصلا همه چیز نیست ونابود می شود.

تو بارها گفته ای این زندگی بیهوده نیست.بارها گفته ای که مارا بیخودی به دنیا نیاورده ای . هدفی وجود دارد.هدفی بزرگ و قیمتی .هدفی که عبادت وسیله ای برای رسیدن به آن است . من مطمئنم عبادتهای ما نفعی برای تو ندارد.اگر هم فایده ای دارد فایده اش مال ماست.اینکه از ما می خواهی عبادتت کنیم علامت مهربانی توست.

عبادت یک وسیله است وسیله ای برای پیدا کردن راه.یک چراغ راهنما شاید هم یک نقشه .یا شاید توشه ای برای سفرمان.بالاخره باید تو این کوله پشتی یک چیزهایی بریزیم چیزهای مهم واساسی.

اما آخر همه ی عبادت ها فهمیدن توست.می دانمتو از عبادت های تو خالی خوشت نمی آید .عبادتی که مارا به تو نرساند که عبادت نیست.

خدایا کمکم کن عبادت هایم از تو پر شوند.

دوست عزیز:

 

نماز نردبان خداوند است.روزه هم همینطور و شاید همه ی عبادت ها .تو چه فکر می کنی ؟ آیا آدم هایی را میشناسی که آنقدر به پله های نردبانشان چسبیده اند که یادشان رفته که این نردبان فقط یک وسیله است . وسیله ای برای بالا رفتن.

راستی آیا تو از نردبان خداوند استفاده می کنی؟؟؟

 

 

برگرفته از کتاب نامه های خط خطی اثر عرفان نظرآهاری

نوشته شده در سه شنبه 87/9/26ساعت 5:45 عصر توسط نظرات ( ) |